MARATON w Dębnie

Niedziela, 3 kwietnia 2016 · dodano: 21.04.2016 | Komentarze 2

W końcu nastał wyczekiwany od ponad dwóch miesięcy dzień - dzień kiedy miałem wystartować w swoim pierwszym maratonie. Przygotowywałem się sumiennie cały...miesiąc wg planu na złamanie 4godz! Końcem stycznia kiedy podjąłem decyzję o starcie rozpocząłem intensywne treningi. Niestety nieprzyzwyczajony do biegania organizm szybko odmówił współpracy. Początkiem marca po wybieganiu ok 60km. tygodniowo zaprotestowała przesilona pięta w prawej nodze. 20.03. miałem pobiec półmaraton wokół J.Żywieckiego więc odstawienie treningów troszkę mnie martwiło, tym bardziej, że byłem nastawiony na pobicie zeszłorocznego wyniku. Na szczęście byłem w stanie jeździć na rowerze więc mogłem utrzymywać pewien stopień aktywności. Po zaliczeniu półmaratonu ból pięty został zastąpiony przez długotrwały skurcz prawej łydki. Po dwóch dniach próbowałem to rozbiegać i był to jedyny bieg przed maratonem. Na sam koniec jeszcze zapalenie gardła. Cały marzec przeleżany - niezła taktyka treningowa przed zawodami :) Początkiem kwietnia pogoda dopisywała. Po całym dniu podróży, nocy spędzonej na pryczy w szkolnej sali, stanąłem w końcu na lini startu. Nawet rozgrzewka była taka jakaś niemrawa. Trochę żałowałem, że jestem tu by jedynie zdołać dobiec do mety. Jednak gdy tylko 2500tyś osób ruszyło, atmosfera biegu się udzieliła, ponadto znalazłem pacemakera biegnącego na 4 godziny, postanowiłem zawalczyć o ten czas. Przez 20 km biegło mi się całkiem lekko. Tutaj zdublował mnie zwycięzca zawodów - Kenijczyk. Tempo było wolniejsze od półmaratonowego. Zastanawiałem się nawet czy nie przyspieszyć ale powstrzymywałem się chcąc zostawić sobie siły na trzydziesty kilometr, tj walkę z osławioną ścianą. Dzięki temu, że wytrwałem w planowym tempie ściana mnie nie dopadła. Co więcej na 31 kilometrze zostawiłem pacemakera z tyłu i pognałem po lepszy czas. Cóż...sił starczyło na 2-3 kilometry po czym znów widziałem jego plecy. Od 35 km błagałem w myślach aby zwolnił. Skorzystałem z punktu medycznego zmrażając obolałą łydkę i kolano. Niektórzy mieli gorzej - jednych zabierała karetka pogotowia, inni srali po krzakach, leżeli przy drodze itp., itd. Do 41 kilometra chyba cichutko popłakiwałem z bólu ale biegłem dalej. Ostatni kilometr leciałem na pełnej piździe krzycząc - pacemaker zniknął mi z oczu i sądziłem, że się nie uda, że nie złamię tych cholernych 4 godzin. Metę przekroczyłem gdy zegar wskazywał 4h46sek. - qrwa - pomyślałem - było tak blisko - ale zaraz, zaraz - to jest czas dla zawodnika który przekroczył linie startu wraz z wystrzałem pistoletu startowego. Zanim ja doczłapałem do startu minęło wiele sekund,  a to oznacza... przyszedł SMS - "Gratulujemy ukonczenia...Twój czas to 3:59:06". Miałem prawie minutę zapasu. YEAH! Udało się!