Ach te podjazdy

Poniedziałek, 17 września 2012 · dodano: 21.09.2012 | Komentarze 0

Korzystając z jednego z ostatnich dni kiedy temperatura miała wynosić ok. 20 stopni C wybraliśmy się całą rodzinką na poważną wycieczkę. Start i meta usytuowane były na przełęczy Szarcula (759m. n.p.m.) obok przeł. Kubalonka. Stamtąd wyruszyliśmy zielonym szlakiem rowerowym do miejscowości Bukovec w Czechach.
Szlak jest w miarę dobrze oznaczony choć na pewno zbyt rzadko usytuowane są tabliczki lub znaki na drzewach i razem z tatą często sprawdzałam nasze położenie na mapie aby nie musieć się w razie pomyłki wracać.

Dla porównania w Czechach tego problemu nie było. Częstotliwość znaczenia trasy pozwalała nam jeździć tam bez mapy.

Okolice Istebnej polecam każdemu kto nie boi się częstych podjazdów. Początkowa długa droga w dół zapowiadała niemały podjazd ale nikt z nas nie spodziewał się trasy jak na kolejce górskiej w lunaparku tj. krótki stromy podjazd i taki sam zjazd i ponownie to samo. Na jednym ze zjazdów ojciec chyba zapomniał do czego służą hamulce i pędziliśmy ponad 50 km/h.

Pomimo trudności pochwalić należy poprowadzenie szlaku. Wiedzie tylko bocznymi drogami i co zaskakujące po świetnym asfalcie. Pewna żmija również to doceniła i wylegiwała się beztrosko na środku drogi.

Po przekroczeniu granicy cieszyliśmy się szeroką asfaltową drogą, którą mieliśmy tylko dla siebie. Ruch samochodowy jest tam znikomy, a przecież nie była to np. niedziela. Półmetek wycieczki rodzice zaplanowali w urokliwej knajpce przy wyciągu orczykowym na niewielką górę Kempa.

Nie dość, że można dobrze zjeść (np. zupa czosnkowa) to jeszcze jest plac zabaw z drewnianymi konstrukcjami. Jest też hamak, na którym wylegiwałam się z mamą.
Po około godzinnej przerwie wyjechaliśmy w drogę powrotną zdając sobie sprawę z czekającego nas podjazdu na przeł. Kubalonka (761m. n.p.m.). Żeby nie jechać główną trasą wybrałam żółty szlak rowerowy wiodący bocznymi, bardzo dobrej jakości dróżkami. Granicę przekroczyliśmy na pieszym przejściu granicznym na rzece Olza.


Na wznoszącej się lekko drodze wzdłuż rzeki zasnęłam, gdyż wcześniej jakoś nie było okazji. Obudziłam się dopiero przed przełęczą, a więc już u kresu naszej podróży. Po drodze w miejscowości Wilcze mijaliśmy Izbę Pamięci Jerzego Kukuczki, jednak abym się nie obudziła, rodzice nie wchodzili do środka, choć tato miał na to ochotę.

Wyjazd na przełęcz był bardzo męczący ale rodzice nie narzekali zbytnio. Zmęczenie zapewne niwelowały cudowne widoki rozpościerające się ze zbocza góry, na którą wjeżdżaliśmy.

Przy aucie trochę wiało. Mama ciepło mnie ubrała i zjadłyśmy podwieczorek w trakcie gdy tato spakował nas do dalszej drogi, tym razem samochodem.