Gorce

Czwartek, 16 października 2014 · dodano: 05.12.2014 | Komentarze 1

Nareszcie wypad dalej niż w Beskidy. W Gorcach byłem tylko raz i to trekkingowo. Tym bardziej myśl, że będę eksplorował nowe tereny wprawiała w podniecenie. Około 8:00 dojechałem do Rabki - oczywiście samochodem. Zapowiadał się słoneczny dzień. Cel główny - Turbacz. Dojazd do schroniska pod Turbaczem zajął mi niecałe 4h. Całość czerwonym szlakiem, który był jak najbardziej przejezdny mimo zalegającej na nim błotnistej mazi. Widok z tego schroniska genialny! Tatry jak na dłoni. Browar sączony po kilku godz. mocnej wspinaczki, w miejscu z takim widokiem smakuje lepiej niż ten lany bezpośrednio z tanka w np. żywieckim browarze. Zresztą po drodze też było na czym zawiesić oko - chmury zalegające w dolinach robiły piorunujące wrażenie.


Zjazd na Halę Długą okazał się strzałem w '10' - pełna panorama Tatr była wystarczającą nagrodą za te ponad 15km podjazdu. Powrót pod schronisko oraz wyjazd na zalesiony szczyt Turbacza to była formalność - przy okazji zaliczone pierwsze śniegowanie. Prawdę mówiąc totalnie zapomniałem o szczycie będąc pod schroniskiem. Przypadkowo, szukając żółtego szlaku, którym zamierzałem zjeżdżać spostrzegłem na mapie, że schronisko nie leży na szczycie. Podczas poprzedniej wizyty w tym miejscu nie byłem zatem na najwyższym szczycie Gorców (sic!).



Zjazd żółtym to początkowo dość techniczna, najeżona kamieniami ścianka. Dalej już mniej wyraziście. Następnie kolejno czarny i zielony szlak z powrotem wyprowadził mnie na Stare Wierchy. Zielony z Obidowej na St. Wierchy to konkretna ścianka. Piechurzy nie mogli się nadziwić, że da się to wyjechać - ostro kibicowali co było dosyć przyjemne i motywujące.
Ze Starych Wierchów wybrałem żółty w dół po czym rozpocząłem poszukiwania czerwonej rowerówki w stronę Rabki. Niestety, nie znalezłem tej trasy i pozostał wariant ratunkowy: szlak niebieski, na którym nie obyło się bez niespodzianki w postaci konkretnego asfaltowego podjazdu.

Udało się wrócić do centrum przed zmrokiem, w świetle zachodzącego słońca i dzięki uprzejmości lokalnego taksówkarza trafić na myjkę, na ktorej pozbyłem się lwiej części błota. Do domu wróciłem po 19ej próbując nie zjechać z drogi w totalnej mgle. Takie mgły unosiły się nad okolica przez cały dzień, tym większe zadowolenie z faktu, że mogłem ten czas spędzić ponad nimi ciesząc się promieniami słońca.